มาโนช พุฒตาล

ผมเป็นคนอยู่เงียบๆได้ โดยไม่ต้องฟังเพลง หรือเปิดโทรทัศน์ไว้แก้เหงา เป็นคนชอบความ เงียบด้วยซ้ำไป ขับรถระยะทางไกลเงียบๆจากจันทบุรีไปเชียงใหม่ และเดินทางกลับโดยไม่ ต้องเปิดเพลงคลอเคลียสร้างบรรยากาศ บางครั้งเปิดเพลงแล้วไม่สามารถทํางานได้อย่างมี สมาธิ ไม่สามารถอ่านหนังสือ ต้องเลือกงานบางอย่างที่ทําาโดยไม่ต้องใช้ความคิดอะไรมาก

ไม่กี่วันที่ผ่านมาผมเข้ากรุงเทพเพื่อสะสางงานได้พบว่าพี่มาโนช พุฒตาลเปิดสถานีวิทยุของ ตัวเองโดยใช้ชื่อว่า manochputtal.com ผมจึงรีบเปิดไปฟัง และคิดว่าจะทํางาน หรืออ่าน หนังสือไปด้วย แต่แล้วพบว่าไม่สามารถทําได้ เนื่องจากไม่มีสมาธิ แม้ว่าผมจะชอบน้ําาเสียง แหบนิดๆ ทุ้มๆ เพลงที่เขาเลือก และเรื่องที่เขาเล่า ซึ่งสิ่งเหล่านี้ได้ประกอบสร้างโลกของ มาโนช พุฒตาลขึ้นมา

ผมนึกถึงสมัยเด็กๆที่พ่อผมมักเปิดรายการวิทยุครอบจักรวาลตอนเช้า ซึ่งเขาเปิดคลอไปกับ การทํางานเปิดร้านขายผ้าของเรา จัดผ้าในตู้โชว์ ปัดกวาดร้าน กินกาแฟ และฟังเสียงของ หม่อมฯ ถนัดศรี สวัสดิวัตน์ไปด้วย ผมไม่แน่ใจว่าทําไมผมจําได้ อาจเป็นเพราะว่าพ่อผมเปิดทุก วัน เสียงและเรื่องที่หม่อมถนัดศรีเล่าย่อมสร้างโลกเล็กๆของเขาไว้ในความทรงจําของผม โลกของมาโนช พุฒตาลก็เช่นเดียวกัน มีที่ทางของเขาในความทรงจําของผม

แต่เสียงบางเสียงไม่อาจฟังได้เพียงผ่านๆ เพราะมันนํามาซึ่งความทรงจําเก่า ความรู้การ มองโลกใหม่ๆ เพลงใหม่ที่ไม่เคยได้ฟัง ซึ่งถูกกับรสนิยมของผู้เลือก ผมหยุดงานที่ต้องใช้ความคิด แล้วหยิบฟิล์มที่รอล้างในลิ้นชักออกมาโหลดลงรีล และเตรียมน้ํายา แล้วเขย่าแท้งค์ฟิล์มไปตามกระบวนการของมัน

ผมรู้สึกว่ามันเข้ากันดีกับเสียงที่ครอบคลุมอยู่ในอากาศ