รสวรรณ ม่วงมิ่งสุข | กันย์

ผมนั่งพักผ่อนอยู่ในสนามหญ้าจิบเบียร์คุยกับเพื่อนอยู่ที่โฮมสเตย์แห่งหนึ่งในจังหวัดน่าน แล้วกันย์ก็เดินเข้ามานั่งคุยกับผม

ไม่รู้ว่าอะไรทำให้ผมคุ้นเคยกับเธออย่างรวดเร็ว รอยยิ้ม ดวงตา เรื่องที่เธอชวนคุย หรือบรรยากาศเย็นๆในเดือนกุมภาพันธ์ เรานั่งคุยบนสนามหญ้าอยู่พักหนึ่งผมชวนเธอกินเบียร์ แต่เธอไม่ดื่ม เธอบอกว่าเธอเป็นมะเร็ง และเล่าเรื่องราวของเธอให้ผมฟัง กันย์เป็นคนคุยสนุกเปิดเผย มีเสียงหัวเราะ หรือไม่ก็รอยยิ้มปิดท้ายเรื่องเล่าอยู่เสมอ ไม่มีความเศร้าในน้ำเสียง

ผมรู้สึกเหมือนเธอกำลังเล่าเรื่องที่เธอกำลังเรียนรู้และประสบการณ์แบบใหม่ให้ผมฟัง เพียงแต่เรื่องที่เธอเรียนรู้คือความตายโดยมีชีวิตของเธอเป็นต้นทุนในบทเรียนนี้

เธอเล่าถึงชีวิตในวัยสาว การเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่อเมริกาใต้ ชีวิตกบฏในวัยเรียน และความแรงของวัยรุ่น จนมาถึงความนิ่งสงบเพื่อเรียนรู้ชีวิต ชีวิตที่เปราะบาง

มันเป็นการสนทนาที่รวบรัดเวลา เรื่องราวของชีวิตที่มีรสชาติหวาน และขม เรานั่งคุยกันนานหรือเร็วแต่ไหนผมไม่รู้ เหมือนผมอยู่ในภวังค์จนลืมเวลา

บางเวลาผ่านไป เธอและเพื่อนขอตัวไปเที่ยวเล่นต่อ เธอยิ้ม และสวัสดี ก่อนจะปั่นจักรยานออกไป ผมมองตามเธอไปด้วยความรู้สึกแปลก ความรู้สึกเห็นใจ ความเศร้า ปนๆไปกับความสดชื่นของชีวิตที่เธอทิ้งไว้ให้

สัปดาห์ที่ผ่านมาเมื่อผมเห็นภาพเธออีกครั้งในเฟสบุค ผมเขียนแมสเซจไปหาเธอ

“พี่เห็นรูปเธอแล้วใจหาย กันย์เจ็บมากกว่าเดิม หรือน้อยกว่าเดิม”

“เจ็บน้อย เมามาก เพราะหมอเพิ่มยา”

แล้วบอกว่า “เอาไว้ดูเพื่อปลงนะพี่” เธอตอบกลับมา

เธอเหมือนดอกไม้สีขาวดอกเล็กๆ ส่งกลิ่นหอม สวยงาม บอบบาง ผมเห็นดอกไม้นี้ค่อยๆทิ้งกลีบดอกช้าๆ แม้จะสะเทือนใจแต่ผมเข้าใจถึงความเป็นไป และความงามของชีวิต

เธอสอนผมเกี่ยวกับความตาย ความร่วงโรย โดยทำตัวอย่างให้ดูด้วยชีวิตของเธอ เมื่อถึงเวลาของผมบ้าง ผมไม่มั่นใจเลยว่าจะเผชิญหน้ากับสิ่งนี้ได้อย่างกล้าหาญ สงบนิ่ง และมีสติเหมือนกันย์

ผมนึกย้อนกลับไปถึงครั้งแรกที่เราได้พบกัน อากาศเย็นสดชื่น บทสนทนาเรื่องความป่วยไข้ รอยยิ้มบนใบหน้า และดวงตาใสที่มีรอยยิ้มอยู่ในนั้นของหญิงสาวคนหนึ่ง

แม้ชีวิตจะเหมือนลมหายใจห้วงสั้นๆ แต่ผมจำลมหายใจที่สดชื่นของวันนั้นได้

ด้วยความระลึกถึง