ยี่สิบกว่าปีก่อน การกลับบ้านของคนหนุ่มสาวที่มาทำงานในกรุงเทพมีส่วนทำให้วิกฤติเศรษฐกิจต้มยำกุ้งฟื้นตัวขึ้นมา พวกเขากลับไปหารากเหง้าของตัวเอง และสร้างชีวิตขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง ในช่วงที่หาความรุ่งเรืองให้ชีวิตก็มุ่งไปข้างหน้า แต่เมื่อเกิดวิกฤตคราใดคนเรามักคิดถึงบ้านเมื่อนั้น ผมโชคดีที่แม้จะเป็นคนกรุงเทพแต่ก็ยังมีต่างจังหวัดของตัวเองให้กลับไปนั่งคิดพิจารณา สิบปีที่แล้วตั้งแต่ลูกสาวเกิดมาผมกับปริมตัดสินใจหอบหิ้วลูกชายคนโตไปปักหลักอยู่จันทบุรี ใช้ชีวิตเงียบๆ ง่ายๆ กึ่งๆรูทีน เลี้ยงลูกเองโดยมีพ่อตาแม่ยายช่วยแบ่งเบาความวุ่นวาย ชีวิตค่อนข้างสงบ ผมไปไปมามากรุงเทพ-จันทบุรีอยู่หลายปี กระทั่งสองสามปีมานี้ชีวิตบอกให้ผมใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ต่างจังหวัด เดือนหนึ่งจะเข้ากรุงเทพสักครั้ง เพื่อคุยงานบางโปรเจคถ่ายภาพ ทำหนังสือให้ดีไซเนอร์ สะสางงานเก่า และถ่ายภาพชุดสถาปนิก/ดีไซเนอร์ ให้กับเพื่อนที่ทำงานสัมภาษณ์ให้กับเวปไซต์เฟอร์นิเจอร์แห่งหนึ่ง
สำหรับงานชุดสถาปนิก/ดีไซเนอร์ที่ทำมาต่อเนื่องตั้งแต่กลางปีที่แล้วเป็นงานที่หล่อเลี้ยงใจ การได้พบเจอคนใหม่ๆ ทำให้ความคิดเคลื่อนไหวไม่จมจ่อมกับตัวเอง แม้ว่างานจะอยู่บนเวปไซต์แต่ผมก็ยังทำงานโดยใช้กล้องฟิล์ม ต้องขอบคุณฮิปสเตอร์ที่ทำให้วงการฟิล์มคึกคักขึ้นมาอีกครั้งทำให้ผมสามารถหาฟิล์มได้ง่ายขึ้น แม้ว่าราคาจะค่อยๆเขยิบขึ้นไปเรื่อยๆ
Rolleiflex มีคาแรคเตอร์ที่เรียบ ง่าย สะอาด และด้วยความที่มันเป็น Square Format ผมคิดว่ามันเหมาะกับงานชุดนี้ ยังไม่ต้องพูดถึง ดีไซน์คลาสสิค กลไกที่เงียบ ถูกออกแบบมาอย่างละเอียดละออ ประณีต แต่แข็งแกร่ง ภาพขาวดำที่ไล่โทนเทาได้ดีมาก นุ่มนวล แต่คมกริบ กล้องตัวนี้เป็นเรนจ์ฟายเดอร์ มีสองเลนส์ เลนส์บนเป็นเลนส์สำหรับมอง เลนส์ตัวล่างสำหรับบันทึกภาพ เปลี่ยนเลนส์ไม่ได้
กดชัตเตอร์ 16ครั้งเท่านั้นที่ผมท้าทายตัวเอง หรือเท่ากับ 1 ม้วนครึ่ง สำหรับบทสัมภาษณ์ขนาด 3 ตอน ใช้ภาพประมาณ 6 ภาพ และผมยังทำงานแบบเดิม คือร่วมอยู่ฟังสัมภาษณ์ตั้งแต่ต้นจนจบ และสำหรับงานพอร์ทเทรทชุดนี้
หลายวันก่อนได้อ่านบทความของผู้กำกับหนังโฆษณาที่เขานั่งคุยกันในเพจของ Film Factory ผมชอบทัศนะของคุณ Louis Ng และประโยคที่ผมชอบมากคือ "คนเราเอาตัวรอดได้ ต้อนเขาให้จนมุมแล้วเขาจะทำได้”
ความหวังเหรอ ?
มีสิ
*ขอบคุณ Paul Franke และ Reinhold Heidecke
#Rolleiflex3.5f #ateliersupachai #supachai #ศุภชัย