Close Up พลอย - กชกร มุสิผล

ในระหว่างบทสนทนาพลอยมักบอกเสมอว่าเธอไม่ได้ใช้ชีวิตไปตามเหตุผล แต่ปล่อยให้สัญชาตญาณเป็นผู้นำทาง หลายครั้งในชีวิตเธอพบเจอคนแปลกหน้าที่ดี และบางหนต้องใช้ไหวพริบในการหนีออกมาจากเหตุการณ์ไม่คาดฝัน แม้จะมีดีร้ายเข้ามาในชีวิตแต่เธอก็ไม่คิดว่าเหตุผลจะเป็นสิ่งที่พาไปสู่ชีวิตที่ดี เธอยังเดินตามความรู้สึกเสมอ

พลอยชอบเดินทางคนเดียว ปีก่อนผมเห็นในเฟซบุ๊คว่าเธอไปย่างกุ้งและใช้ชีวิตที่นั่นคนเดียว หาอพาร์ทเมนท์ หาเพื่อนใหม่ และทำงานส่งมาที่กรุงเทพ เธอบอกว่าเธอมีเวลาสามวันในการหาอพาทเมนท์ แล้วเธอก็ใช้ทินเดอร์เป็นแอพฯ ที่ช่วยให้เธอพบเจอผู้คนอย่างรวดเร็ว และช่วย “ต่อจุด” ต่างๆ ให้เธอได้พบกับสิ่งที่เธอคาดหวัง ทั้งที่พัก เพื่อน และการงาน

เธอไปอิหร่านกับเพื่อนสาว พบเจอคนแปลกหน้า ช่วยเหลือชายหนุ่มและพ่อของเขาด้วยการถ่ายภาพเล็กๆ น้อยๆ และเธอได้รับการตอบแทนด้วยการพาไปเมืองที่อยากไป พักในที่พักที่สวยงาม พบเจอคนแปลกหน้าพาไปเที่ยวร้านน้ำชาใต้ดินหลังจากเดินหนีจากคนเดินตาม แม้เธอจะไม่บรรลุเป้าหมายในการไปเที่ยวทุ่งซัฟฟรั่น

เธอพบคนแปลกๆ ที่เกาหลีใต้ จากการแนะนำผ่านเพื่อนจนต้องหนีขึ้นเครื่องไปหาเพื่อนที่ญี่ปุ่น

แต่เรื่องเหล่านี้เอาไว้เล่าวันหลัง

คราวนี้ผมสนใจเรื่องที่เธอตัดสินใจไม่ย้ายบ้านเพราะความผูกพัน แม้ว่าด้วยเหตุผลต่างๆ เต็มหน้ากระดาษ การย้ายเป็นทางออกที่ดีของชีวิตการทำงานมากกว่าก็ตาม

ในม่านควันบุหรี่ และเหล้าบ๊วยที่ดองในเวิร์คช้อปเมื่อปีที่แล้ว ผ่านแสงที่ผ่านม่านขาว บ้านยุค ’70 ขนาดกระทัดรัด มีหน้าต่างกลม และกลิ่นขี้แมวจร มันเป็นบรรยากาศที่ไม่อาจจะจากไปได้โดยง่าย ใครบางคนอาจหลงลืมเวลานั่งคุยกันยาวตั้งแต่บ่ายจนกระทั่งแสงเย็นที่เปลี่ยนบรรยากาศของบ้านให้อุ่นขึ้น และบอกว่าถึงเวลากลับบ้านได้แล้ว

เธอพบบ้านหลังนี้ผ่านการหาบ้านเช่าในอินเตอร์เนตเมื่อสองปีก่อน บ้านหลังนี้ขี้เหร่ ไม่น่ารักเหมือนปัจจุบัน แต่เธอชอบบ้านหลังนี้ ชอบย่านอิสรภาพ ที่มีความเป็นชุมชน มีชีวิตที่เคลื่อนไหว ผมรู้สึกแบบเดียวกับเธอ เพราะหลายปีก่อนผมเคยหลงใหลย่านนี้เหมือนกันเมื่อต้องพาภรรยามาหาหมอฝากครรภ์ที่โรงพยาบาลศิริราชบ่อยๆ เธอรื้อกำแพงบางส่วน แล้วแต่งเติมเฟอร์นิเจอร์ ต้นไม้ และชีวิตของเธอเข้าไป

ในขณะที่จิบเหล้าบ๊วยคุยกัน ผมคิดถึงหนังสือของ ‘รงค์ วงษ์สวรรค์ เรื่องพูดกับบ้าน ใครบางคนไม่เคยพูดกับบ้านคงไม่รู้สึกถึงความผูกพันธ์แบบนี้ บ้านเปลี่ยนแปลงพลอยเป็นคนที่พอใจตัวเองมากขึ้น ทำให้พบความเป็นตัวเอง ยอมเดินทางไกล เปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตที่เลือกความสบายมาเป็นยอมลำบากสักนิด และกลับมานอนบ้านเสมอ

พลอยพูดแบบนั้นหลายหน ผมเห็นด้วยเพราะเมื่อสองปีก่อนผมก็เพิ่งมีบ้านของตัวเอง และเริ่มพูดกับบ้าน

หากเราพบบ้านหลังนั้นแล้ว เราอาจไม่ต้องการอะไรอื่นอีกแม้แต่ความรักที่ดูเหมือนจะเป็นส่วนเกินของชีวิต ก็ในเมื่อบ้านทำให้เรารักตัวเอง เรายังต้องการอะไรอื่นอีก บ้านเป็นที่พักพิงของร่างกาย และบ้านคงเป็นอีกความหมายหนึ่งที่ทำให้เราพบหัวใจของตัวเอง

แม้มีเหตุผลร้อยแปดในการที่เราควรจะย้ายบ้าน ถกเถียงมากมายในหัวสมองว่าชีวิตจะสะดวกสบายกว่าเห็นๆ แม้ว่าจะมีเพียงความรู้สึกเดียวที่บอกกับเราว่าอยู่ต่อเถอะ จนกระทั่งตัดสินใจว่าจะเชื่อเหตุผล แต่ในที่สุดเหตุผลที่อยู่บนกระดาษทุกข้อที่ก่อร่างเป็นกำแพงที่สมเหตุสมผลก็จะพังไม่เป็นท่า เพราะอย่างไรเราก็เชื่อเสียงกระซิบเบาๆ จากหัวใจอยู่ดี

พลอย - กชกร มุสิผล

สัมภาษณ์ / ถ่ายภาพ / ตัดต่อ - ศุภชัย เกศการุณกุล