Annie Leibovitz เป็นช่างภาพพอร์เทรทหญิงชาวอเมริกัน
ลีโบวิทซ์มีผลงานภาพถ่ายที่โดดเด่นตั้งแต่ไปตามถ่ายทัวร์คอนเสิร์ตของวงเดอะโรลลิ่งสโตนในยุค '70 เป็นภาพชุดขาวดำลงในนิตยสารดนตรีเดอะโรลลิ่งสโตน ที่มีพลังและแรงบันดาลใจสำหรับช่างภาพอย่างมาก
ภาพถ่ายของมิค แจ๊คเกอร์ คีธ ริชาร์ดส์ เป็นไอคอนอยู่ในความจำของผู้หลงใหลดนตรีและภาพถ่ายเสมอมา
ในยุคต่อมาผลงานของลีโบวิทซ์ถูกตีพิมพ์ในนิตยสาร Vanity Fair ซึ่งส่วนใหญ่เป็นภาพปก และมีภาพขยายเต็มสองหน้าอยู่เสมอๆ
ภาพพอร์เทรทของลีโบวิทซ์มักเสนอบุคคลิกภาพของแบบพร้อมๆกับไอเดียในการนำเสนอที่เธอใส่ลงไป เป็นภาพที่เล่าเรื่องราวนอกเหนือไปจากแววตาที่นิยมนำเสนอในภาพพอร์เทรท อาจเป็นเพราะพื้นฐานของลีโบวิทซ์คือช่างภาพที่ให้ความสำคัญกับการเล่าเรื่องผ่านสิ่งแวดล้อม
Olympic Portraits เป็นภาพถ่ายของนักกีฬาโอลิมปิคของสหรัฐอเมริกา ปี 1996 ที่ช่างภาพถ่ายบนโลเคชั่นซึ่งมีการเซ็ตอัพฉากบ้างเล็กน้อย นำเสนอร่างกาย สปิริตผ่านกีฬา และความสมบูรณ์แบบของร่างกาย บางครั้งก็ทำให้นึกถึง Leni Riefenstahl ผู้กำกับภาพยนตร์พรอพพากานดาหญิงชาวเยอรมันในยุคนาซี ที่ถ่ายภาพยนตร์ในมหกรรมโอลิมปิค 1930 (Olympia, Leni Riefenstahl 1930)
ต่างจากภาษาภาพของไรเฟนสตาล ภาพของลีโบวิทซ์ไม่ได้เน้นย้ำถึงความเป็นชาตินิยม ความกร้าวแกร่งของร่างกาย หรือความทะเยอทะยานเพื่อเป็นเลิศของชาติพันธุ์อารยัน ภาพที่พิมพ์ในหนังสือคอนทราสต์ต่ำ เหมือนตั้งใจไม่ได้เน้นย้ำถึงความสมบูรณ์แบบดุจร่างกายของนักกีฬาในจินตนาการ แต่ออกจะเทาๆ ทำให้รู้สึกถึงความนิ่ง ความมีสมาธิ หรือบางทีก็รู้สึกถึงความไม่มั่นใจ ความรู้สึกที่อยู่ในระหว่าง อย่างน้อยผมก็ไม่ได้รู้สึกตรงนั้น
ในทางตรงกันข้าม ผมรู้สึกถึงสปิริตของนักกีฬาที่ให้ความสำคัญกับความมุ่งมั่นส่วนตัว ก่อนถึงช่วงเวลาอันสำคัญของชีวิตนักกีฬาคนหนึ่ง ลีโบวิทซ์เลือกบันทึกภาพขณะที่พวกเขากำลังอยู่ในสภาวะที่ต้องการพัฒนาศักยภาพของตัวเองผ่านร่างกายและความแข็งแกร่งของจิตใจ เพื่อบรรลุถึงความเป็นเลิศ
ไม่ใช่เพื่อใคร แต่เพื่อพิสูจน์ถึงศักยภาพของมนุษย์คนหนึ่ง
