ธันวาคม 2019 ผมบังเอิญสะดุดตากับผู้หญิงคนหนึ่งที่มานั่งฟังการพูดคุยที่ร้านกาแฟ เธอนั่งอยู่แถวหลังสุด
ผมรู้สึกคุ้นหน้ามากแต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าเคยพบเจอกันที่ไหน
ก่อนกลับ, พบกันในลิฟต์อีกครั้ง และได้คุยกันขณะที่ลิฟต์เคลื่อนลงมาที่ชั้นพื้นดิน
ในความทรงจำ, ผมเคยเห็นใบหน้าและรอยยิ้มคล้ายๆแบบนี้ที่ไหนสักแห่งมาก่อน
อาจย้อนกลับไปเมื่อ 20 ปีที่แล้ว
ค้นรูปแล้วส่งไปถามว่าใช่เธอหรือเปล่า
เธอตอบกลับมาว่า - ใช่
ตอนนั้นเป็นครู
ตอนนี้ก็ยังเป็นครู
ช่างภาพจำสิ่งที่ตัวเองถ่ายภาพได้ หากเป็นสถานที่ที่เคยถ่ายภาพ จะให้เดินไปชี้ว่าตรงไหนก็สามารถทำได้
แต่ใบหน้าคนผ่านมา 20 ปี ย่อมต้องมีการเปลี่ยนแปลง ยังไม่ต้องพูดว่าใช้เวลามองใบหน้านั้นผ่านวิวฟายเดอร์ไม่ถึง 10 นาที
ความทรงจำที่ย้อนกลับมา อาจจะเป็นเพราะการถ่ายภาพด้วยฟิล์ม
ตอนทำงานเราถ่ายไม่มาก แต่อยู่กับภาพที่เราถ่ายเป็นช่วงเวลานาน
ภาพถูกดูซ้ำๆ จนกลายเป็นความทรงจำ
หลังกดชัตเตอร์,
ดีเวลลอปฟิล์ม,
เลือกภาพผ่านเนกาทีฟ,
พริ้นท์รูปในห้องมืด,
ตีพิมพ์บนหน้ากระดาษนิตยสาร
ตุลาคม ปี 2000, ผมถ่ายภาพครูไว้ 10 เฟรม แต่ฟิล์มหายไปคงเหลือเพียง 6
Medium Format 6 x 7
Camera Mamaya RB
Lens 90 mm. F 3.8
Film Kodak T-max
Developer D-76
พสุนธรา เทพปัญญา
Pasuntra Dhebpunya
ภาพพอร์ทเทรท โดย ศุภชัย เกศการุณกุล
Portrait by Supachai Ketkaroonkul